Yatakta kıvrandığım an, vücudumdan akan ateşin sanki ruhuma kadar işlediğini hissediyorum. Her yanımda bir ağırlık, sanki dünyayı omuzlarımda taşıyorum. Eşime olan sevgimle dolu kalbim, bu anın zorluğuyla çatışıyor. İyileşmek için savaşırken, onun kayıtsızlığı içimde bir kıvılcım yakıyor. Yemek yapma yükümlülüğümün baskısı, hasta bir bedene kocaman bir yük olmaktan öte bir anlam kazanıyor. Artık içimdeki sabır karnesinin son sayfasına geldim; bir şeylerin değişmesi gerektiğini biliyorum. Ancak o an, bir eşin beklenen desteği yerine, yalnızca bir dert olarak algılanmanın verdiği hayal kırıklığı canımı yakıyor.
Devamını okumak için diğer sayfaya gecebilirisniz..